Na het afronden van de jaaropleiding, drie inspiratiemiddagen en het uitkomen van Het Grote Droedelboek wilde ik even bijkomen bij Museum Voorlinden. Meteen bij het binnenkomen werd ik getroffen door deze tekst: “Tegenover de lineaire kloktijd staat de niet meetbare innerlijke tijd. Hier doen de momenten zich voor dat je niet meer weet hoe laat het is, dat je kunt dagdromen, dat je openstaat voor het onverwachte. Alleen in deze ‘staat van zijn’ is ruimte voor creativiteit. Het ‘nieuwe’ ontstaat in de tussentijd.”
Beter dat dit kon ik het me niet wensen! Alles bij Zinvol Tekenen met Kinderen en bij Aanraken, een levensbehoefte draait immers om deze tussentijd!
Sinds me de eer te beurt viel om aan den lijve te ervaren hoe het is om uit de tijd te vallen ben ik me nog meer dan voorheen bewust van de schade die we aanrichten door alleen maar volgens kloktijd te leven. Dat ik daar een bijna fatale val voor nodig had is kennelijk onvermijdelijk voor hardleerse types zoals ik.
Een van de belangrijkste dingen die ik van deze ervaring heb geleerd is meer respect te hebben voor mijn werkgeheugen. Die beulde ik ongenadig af door almaar door te gaan, opgejaagd door de kloktijd. Ik begrijp nu dat mijn werkgeheugen mij helpt met filteren, verwerken en opslaan van zaken die belangrijk zijn. Voor dat opslaan is rust nodig: tussentijd. Alleen in die tussentijd kan het werkgeheugen feiten overhevelen naar het langetermijngeheugen. Daar blijft het tientallen jaren tot onze beschikking. Ik kon er zelfs met een haperend werkgeheugen moeiteloos uit putten! Dat was een ongekende zegen in de afgelopen jaren en een bron van genot voor de toekomst die nog voor me ligt.
Het heeft me bijna vier jaar gekost om uit het drijfzand te komen, maar het heeft me oneindig veel ‘kwalitijd’ opgeleverd. Inmiddels draait mijn leven weer op volle toeren, en ben ik gehoorzaam aan klok- én tussentijd.
ps Op de foto zie je mij tijdens een inspiratiemiddag. Het vlindertje lijkt symbool te staan voor mijn herboren vrijheid: vrolijk fladder ik naar waar de mooiste bloemen staan!
Ik was tot 2016 hoofdredacteur van Educare en initiator van het project Opgroeien in verbondenheid. Educare gaat verder als Kiind. Ik schreef: 'Educreation, hoe kinderen leren spreken, rekenen, schrijven en lezen in verbondenheid met zichzelf, de ander en de wereld' en: 'Aanraken, een levensbehoefte', over onderlinge kindermassage en aanraakspelen op school en in de kinderopvang.
In 2020 lanceerde ik Villa Overvloed, een ontmoetingsplek voor ouders, leerkrachten en opvoeders die zich graag inzetten voor een rijke leer- en leefomgeving. Hiermee bedoel ik een voedende omgeving waarin veel valt te beleven en volwassenen en kinderen zich samen ontwikkelen in verbinding met zichzelf, de ander en de wereld, met de natuur als onuitputtelijke inspiratiebron: